Wachten tot je een ons weegt

We zijn vroeg opgestaan, zodat we rond zeven uur kunnen eten en daarna vertrekken richting de Fish River Canyon. Maar helaas.... het loopt even wat anders. Als we de koffers in de auto zetten zien we een platte band. Dat begint goed op de derde dag al. Gelukkig zijn ze van de lodge zo aardig de band voor ons te verwisselen. Vaardige handen die dat al vaker hebben gedaan, dus dat is zo gepiept. We moeten nu zorgen dat onze reserveband weer de reserveband wordt en de lekke band dus laten repareren. De mannen van de lodge leggen ons uit hoe we bij het tyre-centre moeten komen. Heel makkelijk en zo te herkennen: naast de Wimpy's en met geel en blauw op de gevel. We zullen eerst Europcar moeten contacten of we daar de band kunnen laten repareren. Fred belt, maar het duurt even voor hij ze te pakken heeft. Ja we gaan zo terug gebeld worden. Maar dan kun je dus wachten tot je een ons weegt en dat willen we niet. Nog een keer teruggebeld. Ze hebben een bandenservice gevonden in Mariental waar we naar toe kunnen, maar dat is een hele andere dan ze bij de lodge noemde. Hmmmm dat wordt zoeken in Mariental en dat willen we liever niet. De dame van de receptie nog maar een keer laten bellen. O ja die bandenservice die zij noemt kennen ze ook wel. Daar kunnen we ook naar toe, maar hij gaat even bellen en belt ons dan terug. Tja, dat is weer wachten tot je een ons weegt en niet gebeld worden..... De dame van de receptie is zo aardig nog maar eens te bellen voor ons. Ow ja, we kunnen gewoon naar die garage rijden. Gelukkig heeft Fred de garage gevonden op zijn telefoon. Vreemd, wel anders rijden dan de mannen van de lodge hadden aangegeven. Maar die here-app is zo ideaal dat we gewoon die route gaan volgen. Er zijn immers meerdere wegen die naar Rome gaan. We zijn er zo. Hmmm niet echt geel met blauw en ook niet bij een Wimpy's. En de naam lijkt erg op het bandencenter dat Europcar in eerste instantie noemde. Toch maar hier laten maken. Een half uurtje verder en 100 dollar armer (omgerekend 7 euro), hebben we een gerepareerde band en ligt er weer een volle reserveband achterin. Om niet te verdwalen rijden we het dorp maar weer uit richting de Spar en daar de snelweg op. En wat denk je...... Op de door de lodge aangegeven route een bandencenter, geel en blauw, naast de Wimpy's.........OEPS. Die wachten nu waarschijnlijk tot ze een ons wegen op ons.

Ipv om acht uur rijden we nu om tien uur weg. We skippen voor de zekerheid wat uit ons programma om niet heel laat in Hobas Camp aan te komen. De route naar de Fish River Canyon gaat de eerste 250 kilometer over mooi asfalt. Voorbij Keetmanshoop nemen we de C-weg en gaan we 150 kilometer verder over gravel. Het uitzicht is echt adembenemend en we stoppen regelmatig voor een foto of rijden gewoon even wat langzamer om te genieten. Om half vier arriveren we bij Hobas Camp. Na de spullen op de kamer gezet te hebben komen we er achter dat de deur van het huisje niet op slot kan. Bij de receptie vragen we om een andere kamer. Die krijgen we. We sjouwen alles over en gaan dan naar de bar.

NEEEEEEEE de rosé gaat alleen per fles, oké dat is geen probleem, maar er is geen bier. We kopen een fles rosé, krijgen twee glazen en gaan nog even voor het huisje zitten.

We hebben helaas maar WiFi voor 1 apparaat. Dus de iPad voor de blog, en geen whatsapp. Nu zitten we te wachten op t eten. Niet veel keus en niet erg sfeervol.